აჩიკოს და თუთას მწვანე ამბები

ხეებთან ახლოს

A ship is safe in harbor,

but that’s not what ships are for…

სულ მგონია, რომ ქალაქები გვანან დიდ ატრაქციონებს. ჭყრიალით რომ ბრუნავენ და გულის გამაწვრილებელი ხმა და სიჭრელე გონების დაკარგვამდე გღლის.
ჩვენ კიდე, ყოველ დილას, ფართხა-ფურთხით გამოვრბივართ სახლებიდან, აფუებულები, გამოუძინებლები, საკუთარი თავისთვის დაძალებული ენერგიულობით და ვსხდებით ამ ატრაქციონში.

მერე მეორდება ყველაფერი. სულ ყველაფერი. კადრები, მოძრაობები, სიტყვები. „გამარჯობა“, „რანაირი ამინდია“, „ყავის გარეშე ვერაფრით ვფხიზლდები“, „გუშინ იყო ხელფასი და უკვე აღარ მაქ“, „რა მაგარია, გიხდება ძაან!“.

ატრაქციონი სულ მუშაობს. ყველაფერში პატარა კარუსელებია. შინ, შენს ოთახში, სამზარეულოში, ქუჩაში, ქალაქში. რუტინა.

როცა სადმე მივდივართ, მანქანის ძრავის ხმაზე აჩიკოს ჩემი ნათქვამი კარგად არ ესმის, ამიტომ, ძირითადად, ჩემ თავს ველაპარაკები ხოლმე, გულში. ამ რამდენიმე დღის წინ კი ისეთი „აღმოჩენა“ გავაკეთე, რომ მსმენელად ჩემი თავი მეცოტავა და მასაც გავუმხილე. უბრალოდ, უცებ მივხვდი, რომ როგორც ყველას, შიგადაშიგ მეც მიმძაფრდება სიკეთის სურვილი, - გააკეთო, უთხრა, მოიფიქრო რაღაც ამბავი, რომელიც იქნება სავსე ძალიან დიდი სიყვარულით, ანუ, ჩაუდო ხელისგულში პატარა თბილი ვარსკვლავი და არაფერს არ დაელოდო, ისე წახვიდე. ზურგი გაგითბოს იმის აბრჭყვიალებულმა თვალებმა. ვინც არ უნდა იყოს, და, მამა, მეგობარი, ქუჩის მაწანწალა.
ჩემი „აღმოჩენა“ კი იმაში მდგომარეობს, რომ მსგავსი სურვილი ყოველთვის მხოლოდ მაშინ მიჩნდება, როცა ხეებს ვუყურებ, მწვანედ დაბურულ გზაზე მივდივარ, ბალახის სირბილეს ვგრძნობ ფეხქვეშ, ან მთებზე შეფენილ ნაძვებს გავხედავ ხოლმე და ვცდილობ, ხარბად შევისუნთქო ოდნავ მომწარო სუნი.

ამ პოსტის მიზანი არ არის ვინმეს ცხოვრების სტილის გაქილიკება, უბრალოდ, ხანდახან მინდა დამაჯერებლად ავხსნა, რომ სახლზე ზრუნვას, ავეჯის შეძენას, ჭურჭლის განახლებას, კედლის სიგანის ტელევიზორით ინტერიერის შევსებას, უახლესი ტექნიკის კვალდაკვალ სირბილს ხომ არ ჯობია, უქმე დღეებში, დილაადრიან ჩავიცვათ მსუბუქად, ჭრელად, ჩავხტეთ ძველ, დაქექილ კედებში, ჩავიგდოთ ზურგჩანთაში ორი ნაჭერი ყველი და პური და გავცდეთ ქალაქს, რომელიც ჩვენი გაღვიძებისთანავე იწყებს ხრიალ-ზრიალით იმ დიდი ატრაქციონის ამუშავებას, წეღან რომ გიყვებოდით.

გავიხადოთ ცხოვრების წესად ბუნებასთან სიახლოვე. ხეების მოვლა, დარგვა. მოგზაურობა, ან უბრალოდ, გასვლა ქალაქიდან ორი თუ ოცი კილომეტრის მოშორებით.

გამჭვირვალე, ჯანმრთელი ჰაერის, დიდი და პატარა ხეების, ცივი და ბრკიალა მდინარეების და ტბების შემყურეს, იქნებ აღარ დაგვრჩეს დრო სხვების ცხოვრებაზე ფიქრისთვის, მათ ჩაცმულობაზე და აზროვნებაზე ქირქილისთვის, იქნებ უფრო ხშირად მოგვეძალოს სურვილი, რაც შეიძლება მეტ ადამიანს ვაჩუქოთ პატარა, კეთილი ამბები, ჩავუდოთ თბილი ვარკსვლავები ხელისგულში.